Mijn eerste buine beer!

Zoals de titel al zegt, vandaag heb ik voor het eerst een (wilde) bruine beer gezien! Laat ik bij het begin beginnen. Ik zit, ondertussen voor de derde keer, in Tackåsen. Deze keer voor pelletcounting, het tellen van pellets ofwel poep, van elanden en reeën. Woensdagochtend vertrokken we (ik, Lèa, David en Per (vader van David en oprichter van het onderzoekscentra)) van Grimsö naar Tackåsen. Het begon al meteen goed, want na een kilometer zagen we twee elanden in het bos. Aangezien ik en Lèa nog geen eland hadden gezien in Zweden was dit erg bijzonder. Het waren twee jonkies die hun moeder afgelopen zomer waren kwijtgeraakt door een auto ongeluk, ze waren totaal net bang en we konden rustig foto’s maken.
Eenmaal aangekomen in Tackåsen waren er een hele hoop andere mensen. Een paar weken geleden, toen we weer terug gingen naar Grimsö, kwamen ze hier voor het vangen van beren. Sommige waren er omdat ze geld geven aan het bruine beren project en er waren een hoop dierenartsen (meeste in opleiding) voor hun eigen onderzoek. Kortom, super druk. Ze vertrokken twee dagen nadat wij waren aangekomen. Op onze eerste twee dagen hier was het prachtig weer (geen sneeuw, strak blauwe lucht) en hebben we geoefend met het herkennen van uitwerpselen.
Vrijdag werd ik wakker en Lèa zei meteen: ‘It’s snowing’. Ik keek uit het raam en alles was wit! Dat is toch wel bijzonder, voor mij dan, want het schijnt niet zo bijzonder te zijn hier dat het in mei nog sneeuwt. Erg mooi gezicht natuurlijk, maar uitwerpselen tellen lukte dus niet meer. Gelukkig hadden we nog het volgen van de wolven hier (waar we de vorige twee keren mee hadden geholpen), maar ook dat (rustplaatsen, uitwerpselen, karkassen) was erg moeilijk te zien doordat alles bedekt was met sneeuw. Zaterdag hadden we dus een rustdag. Dit was wel even goed voor mijn hoofd, wat een week bijna de hele dag in de zon was geweest.
Vandaag was het nog steeds wit, maar we konden Sven (leidt het bruine beren project) helpen met het zoeken van beren sporen. Ik en Lèa een kant op, David een kant op en Sven een kant op. Rond het middaguur werden we gebeld en zei David dat de helikopter zou komen omdat ze beiden sporen hadden gevonden. Ik en Lèa hadden ook sporen gevonden, dus wij zo snel mogelijk terug naar Tackåsen. Helaas moesten we heel lang wachten en we hadden de hoop al opgegeven. Maar! Gelukkig kwam daar het telefoontje van David dat ze een beer hadden kunnen verdoven. Wij met de coördinaten en de GPS de auto in en gassen maar! Het was een mannetje, niet een heel groot, maar nog steeds super gaaf om te zien.
Ik heb nu dus, een lynx, een vos, een eland en een bruine beer gezien. Nu nog een wolf natuurlijk. Helaas zijn dat een van de moeilijkste dieren hier om vinden en er zijn dus maar erg weinig wolven gezenderd hier. De afgelopen 10 dagen hebben ze geen signaal ontvangen van het vrouwtje van een wolf territoria hier in de buurt. Het kan zijn dat ze onder de grond zit om puppies te krijgen. Als dat het geval is gaan ze de puppies (oor)merken en brengen ze een chip in. Het zou natuurlijk super gaaf zijn om daarbij te zijn. MAAR…. Iedereen wil daar graag bij zijn en onze begeleider (die daarover gaat) wist niet of wij erbij konden zijn. Nu hebben we David hier, die de puppies gaat merken. Dus als het zover is en we zijn nog steeds in Tackåsen, dan bestaat er een kans dat we erbij kunnen zijn!!!

Maar voordat het zover is moeten wachten tot de meeste sneeuw weg is en dan twee tot drie weken uitwerpselen zoeken en tellen. Achja, ik ben dan lekker buiten i.p.v. hele dagen achter de computer.